آداب راه رفتن در قرآن
وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً . كُلُّ ذلِكَ كانَ سَیِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهاً
و در زمین با تكبّر و سرمستى راه مرو، قطعاً تو زمین را نخواهى شكافت و در بلندى به كوهها نخواهى رسید.همهى اینها، گناهش نزد پروردگارت ناپسند است.
از جامعیت اسلام اینکه علاوه بر مسائل اعتقادی سیاسی نظامی و اقتصادی برای کارهای جزیی مانند رفت و آمد بیرون خانه نیز دستور دارد از جمله :
الف: «وَ اقْصِدْ فِی مَشْیِكَ» در راه رفتن، میانهرو باش.
ب: «وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً» در زمین با تكبّر و سرمستى راه نرو.
ج: «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً» بندگان خدا آنانند كه در زمین با آرامش و بىتكبّر راه مىروند.
د: از قارون ثروتمند هم انتقاد مىكند كه هنگام عبور در كوچه و بازار، با تكبّر و جلال و جبروت ظاهر مىشد.
در سیرهى پیامبر اسلام است كه وى حتّى روز فتح مكّه بر الاغى بدون پالان سوار شد.
امام حسن مجتبى علیه السلام نیز با داشتن مركبهاى زیاد، پیاده به مكّه مىرفت. اینها نشانهى فروتنى اولیاى دین است. حضرت على علیه السلام نیز از اوصاف متّقین، راه رفتن متواضعانه را بر مىشمارد. «و مشیهم التواضع».
