وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولاً . كُلُّ ذلِكَ كانَ سَیِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهاً

و در زمین با تكبّر و سرمستى راه مرو، قطعاً تو زمین را نخواهى شكافت و در بلندى به كوه‏ها نخواهى رسید.همه‏ى اینها، گناهش نزد پروردگارت ناپسند است.

از جامعیت اسلام اینکه علاوه بر مسائل اعتقادی سیاسی نظامی و اقتصادی برای کارهای جزیی مانند رفت و آمد بیرون خانه نیز دستور دارد  از جمله :

الف: «وَ اقْصِدْ فِی مَشْیِكَ» در راه رفتن، میانه‏رو باش.

ب: «وَ لا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحاً» در زمین با تكبّر و سرمستى راه نرو.

ج: «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً» بندگان خدا آنانند كه در زمین با آرامش و بى‏تكبّر راه مى‏روند.

د: از قارون ثروتمند هم انتقاد مى‏كند كه هنگام عبور در كوچه و بازار، با تكبّر و جلال و جبروت ظاهر مى‏شد.

در سیره‏ى پیامبر اسلام است كه وى حتّى روز فتح مكّه بر الاغى بدون پالان سوار شد.

امام حسن مجتبى علیه السلام نیز با داشتن مركب‏هاى زیاد، پیاده به مكّه مى‏رفت. اینها نشانه‏ى فروتنى اولیاى دین است. حضرت على علیه السلام نیز از اوصاف متّقین، راه رفتن متواضعانه را بر مى‏شمارد. «و مشیهم التواضع‏».