درب خانه را مى بستم و سگ نزد در مى خوابید و من به کلاس

درس مى رفتم و برمى گشتم و سگ همراهم به خانه داخل مى

شد. شبى مراجعتم طول کشید و هوا هم به سختى سرد بود به

ناچار پشت گردنى پالتو خود را بالا آورده، گوشها و سرم را پوشاندم

و دستکش در دست کرده صورتم را گرفتم، به طورى که تنها چشمم

براى دیدن راه باز بود، با این هیئت درب خانه آمدم تا خواستم قفل

دررا باز کنم سگ زبان بسته چون هیئت خود را تغییر داده بودم و

صورتم را پوشیده بودم، مرا نشناخت، به من حمله کرد و دامن پالتوی

مرا گرفت.من فورا پشت پالتو را انداختم وصورتم را باز کرده، صدایش

زدم تا مرا شناخت. با نهایت شرمسارى به گوشه اى از کوچه خزید.

در خانه را باز کردم و هرچه اصرار کردم داخل خانه نشد. به ناچار در

را بسته و خوابیدم. صبح که به سراغ سگ آمدم دیدم مرده است،

دانستم از شدت حیا جان داده است…اینجاست که باید هر فرد از ما

به سگ نفس خود خطاب کنیم که چقدر بى حیاییم، راستى که چرا

از پروردگارمان که همه چیزمان از او است حیا نمى کنیم، و ملاحظه

حضور حضرتش را نمى نماییم؟؟

منبع:داستانهای شگفت شهید دسغیب